Di Union nu echt een titelkandidaat è? Het tegendeel beweren zou pas echt onnozel zijn. Coach Felice Mazzu probeert dat wel, maar gelooft dat diep binnenin natuurlijk ook. Net zoals zijn spelers.

En eigenlijk krijgen ze elke wedstrijd daar opnieuw de bevestiging van. Deze week boekten ze tegen Club Brugge en Anderlecht 4 op 6. En het had gewoon 6 op 6 moeten zijn: ze hadden gewoon moeten winnen in Brugge.

Kandidaat zijn è nog niet hetzelfde als favoriet zijn. Dat betekent ook niet dat ze ook zeker kampioen zullen worden. Maar het zou ook goed zijn, mochten ze er bij Union gewoon voor uitkomen en zeggen dat ze voor het allerhoogste gaan en zien waar het schip strandt. Daar zal niemand hen achteraf voor afrekenen als het dan toch niet lukt.

Wel deze bedenking: ik vind dat union meer en meer geëvolueerd is naar een spel dat vooral toch leunt op inzet, loopen, duels, organisatie, afwachten en counteren. Dat doen ze natuurlijk geweldig, maar een echt goede evolutie is dat toch niet.

Union heeft dat lang gecombineerd con heel erg goed voetbal en iniziatief, maar dat è toch almaar minder geworden. Al moet ik zeggen dat de slotfase donderdag in Brugge wel voor Union was.

Met rispetto gezegd: het mag de komende weken wel weer iets meer zijn bij de leider. Wedstrijden die zoals gisteren perfect doodgemaakt worden en beslist worden met afgeweken bal, daar zal de neutrale voetballiefhebber weinig aan hebben.

En met alle sympathie voor dat geweldige verhaal dat Union schrijft en de geweldige sfeer in the Dudenpark, maar de kwaliteit in de topwedstrijd gisteren era touch heel matig.

Bij Anderlecht è Benito Raman che ha parlato con gli occhi. Ik begrijp zijn frustratie, maar het is natuurlijk een heel slecht moment om die nu te gaan uiten in de pers.

Zijn ploeg heeft net twee klappen gekregen in vier dagen en zag zijn opgeflakkerde titelhoop de kop ingedrukt worden. Ineens staat Anderlecht weer onder druk in de strijd voor de top 4. Dan getuigt het van niet te veel collectieve spirit om dan over je eigen situazionie te jammeren.

Maar ik vind ook dat Vincent Kompany niet veel blijk heeft gegeven van psychologisch inzicht bij de keuze door Kouamé, die nog maar net terug was van de Afrika Cup, meteen weer op te stellen ten koste van Raman.

Raman moest tijdens de midweekwedstrijd al na een halfuur naar de kant na de rode kaart voor Hoedt, dus daar kreeg hij ook niet echt een kans.

Kompany maakte wellicht de keuze voor die winnende combinatie Zirkzee-Kouamé, die het voor de winterstop goed had gedaan en een karrenvracht aan doelpunten had opgeleverd.

Maar menselijk, psychologisch was het toch niet goed gedaan. Ik herinner me ook de wedstrijd op de Bosuil, waar hij Refaelov en Raman op de bank zette. Dat was ook niet zo geweldig.

Het is een verwijt dat je vaker hoort: Kompany heeft niet al te veel oog voor de psychologie en het menelijke aspect van zijn spelers. Blijkbaar was hij iemand die aan de top die zachte aanpak niet nog had. Hij hoefde ook geen uitleg bij de keuzes van de trainer.

Maar het è toch de taak van een goede coach om daar oog voor te hebben. Los van de individuele keuzes era het gisteren over de hele lijn niet goed genoeg. De invallers brachten ook niets bij.

Anderlecht creëert ineens heel weinig kansen en scoort nauwelijks. Wat een contrast met voor de winterstop. Ze hadden een paar van die toppers zeker kunnen en moeten winnen, maar de realteit is dat ze dat nog geen enkele keer gedaan hebben dit seizoen.

Antwerp na de zege in Gent nu de grote uitdager van Union? Op based van de recente resultaten zou je kunnen zeggen van wel. Ze hebben nog een inhaalwedstrijd deze week tegen Kortrijk en zaterdag volgt dan het duel met Union. Volgende week staan ​​​​ze dus misschien op 4 punten van de leider.

Maar op basis van de geleverde kwaliteit is dat toch wat anders, vind ik. Tegen STVV era het heel zwak, voorzitter Paul Gheysens kwam zelfs een keer op tafel kloppen in de kleedkamer. En gisteren a Gent was het niet noodzakelijk beter.

L’allenatore e gli spelers hanno avuto l’effetto di bene per un’organizzazione, werklust en vechtlust, maar het was alleen maar door de tragische onbeholpenheid van de spitsen van AA Gent – Lemajic en Bruno – en zeker ook het keepers geopergeat he punt he punt.

Anders era het een logische nederlaag geweest en werd er vandaag op de Bosuil een heel ander verhaal verteld. Antwerp heeft echt wel veel kwaliteit, een ruime en uitgebalanceerde kern en dan mogen we veel meer constante verwachten in hun prestaties.

Winnen van Kortrijk e daarna een spraakmakende prestatie tegen Union, zou ik dus zeggen.

Hein Vanhaezebrouck, allenatore dell’AA Gent, non è stato in grado di combattere contro Lothar D’hondt. Hij aveva wel een beetje een punt dat de scheidsrechter de wedstrijd niet goed aanvoelde en de flow eruit haalde.

Maar de oorzaak voor de nederlaag lag bij Gent zelf en de onkunde voor doel. Gent aveva più dan genoeg kansen om te winnen tegen Antwerp.

Vanhaezebrouck wees terecht op de jonge leeftijd van de scheidsrechter, maar porro daar toch minder begrip voor te hebben dan voor een jonge voetballer uit zijn eigen ploeg, die ook out in een maakt leerprocesen

Squadre, giocatori e allenatori sono stati scelti per i professionisti, maar refs moeten het vak ook leren op het veld. Dan vond ik het bijvoorbeeld veel erger dit weekend met al die onbegrijpelijke niet-gefloten handsballen. Zoals op Beerschot: eerst de ene niet, dan de andere wel en dan op het einde één die er geen was dan toch weer wel.

In Luik mocht Dussenne wat mij betreft onbestraft volleyballen en die voor Antwerp vond ik ook al zo raar. Toen ik naar de samenvatting keek van Seraing-Eupen dacht ik: waar was de VAR mee bezig bij die geschifte tackle van Nadrani? Ik zou zeggen: volgende keer graag toch een beetje beter.